“Einde seizoen”

Zo de zomer zit erop, het seizoen is klaar, alle gasten zijn weer tevreden huiswaarts gekeerd. Tijd om ons te beraden op nieuwe mogelijkheden, nieuwe kansen, maar nu eerst ….. uitrusten. Na een heerlijke herfstvakantie met lekker weer gaan we richting de winter. De gehoopte Indian Summer werd waarheid, we hebben zelfs midden Oktober gewoon nog kunnen zwemmen in ons meertje! De avonden werden al wel koeler, maar zelfs de kampeerders hebben genoten tot het einde van de maand.

Dit jaar voor ons geen reis naar een warm oord, maar weer het strand in Normandië. Opnieuw naar Fort Mahon, het was ons in April zo goed bevallen dat we toen gelijk weer hebben geboekt. En ook daar op één dag na prima weer, de hele dag vliegeren op het strand, kuilen graven en zandkastelen bouwen, ook het grootste “kind” was er niet weg te slaan.... Fijn “en famille” spelletjes doen, uitslapen en veel boeken lezen, eindelijk kwamen we een beetje bij. Want het seizoen was lang en vol, ons einde Latijn was absoluut bereikt. Fort Mahon was eigenlijk gepland als afsluiter van de cursussen, maar het was nog niet klaar, voor de week erna stonden er in Nederland nog allerlei cursussen op het schema. Gelukkig zijn die ook voorspoedig en gesmeerd gelopen, terwijl de meisjes zich heerlijk hebben vermaakt met opi & omi, zijn wij met een gerust hart de laatste loodjes aangegaan.

“Winter”

En dan nu de winter in aantocht. Die valt hier altijd van de ene op de andere dag in, zo zit je nog in je T-shirt in de tuin, de volgende dag is het warme bed MET elektrische deken een noodzaak om in slaap te komen. De zon heeft, als deze schijnt, nog een hoop kracht, dan wonen we ineens wel in Zuid Frankrijk, maar zodra deze verdwenen is, is het vest/trui aan, snel naar binnen, welkom in één van de koudste regio's van Frankrijk. Met de regen in de eerste week van November zijn de bergtoppen van het Centraal massief alweer ondergesneeuwd.
Toen we in Nederland woonden, vond ik de herfst/begin winter altijd al heerlijk, 's avonds naar huis fietsen door de schemer terwijl je de open haard al kon ruiken. Die gaat hier dus nu aan het einde van de dag aan, de katten en de hond zoeken snel hun plekjes op rondom de kachel terwijl ik mijn kookboeken tevoorschijn haal om nieuwe dingen uit te proberen en in alle rust deze doorblader. Voor even geen klusjes die gedaan moeten worden, die liggen er morgen ook nog wel. Het kost even moeite maar de versnelling moet en gaat naar beneden. Zo vol en druk als Nederland is, zo leeg en uitgestrekt is het bij ons op de berg. Veel gasten vragen zich af of we ons niet eenzaam voelen in de wintermaanden. Nou wees gerust, ten eerste zijn we blij dat we even geen mensen om ons heen hebben en ten tweede is daar, als we weer een beetje zijn opgeladen, die eeuwige lijst met klusjes.....

Zelfs Janna & Mina hadden dit keer voor het eerst in Nederland last van de drukte. “Mam wat een hoop mensen” (oké we liepen langs het Anne Frankhuis..) en “kunnen we niet nu al terug naar huis, ik mis mijn bomen, mijn geit, de hond, katten en kippen.” De meisjes zijn wel nieuwsgierig en nemen alles in zich op, maar de verschillen beginnen nu wel op te vallen. Bij opi & omi kunnen ze rustig spelen, mijn oude poppenhuis doet nog steeds dienst, het hertenkamp is een leuk uitje op de step en de verkleedkist is ook nog in gebruik. Een dagje naar een vriendinnetje is al snel genoeg, mijn neiging iedere dag vol te plannen zoals in het begin behoort inmiddels tot een heel ver verleden, tegenwoordig kijk ik op de dag zelf hoe we ons voelen en ga dan een plan de campagne maken. Met het risico dat de vrienden die we willen bezoeken al helemaal dichtgetimmerd zitten, helaas dat komt dan wel weer een volgende keer.

“School”

De nieuwe school bevalt goed, wat zeg ik, uitstekend! Janna en Mina worden op een andere manier benaderd en uitgedaagd. Het was me in de afgelopen jaren niet opgevallen maar ik merk dat de dames baadt hebben bij een nog creatieve aanpak. Hun huidige juf is erg van overleg en vooral uitleg, eigenlijk heel ongewoon in Frankrijk. Ondanks dat de klas drie niveaus kent, zijn ze met z'n allen één klas waarvan verwacht wordt dat ze samen dingen aanpakken en oplossen. Ongeacht de leeftijd wordt er van een ieder inzet gevraagd, of het nu is voor het maken van de schoolkrant of samen bepalen wie er wat gaat zingen, superleuk. Ze hebben vier dagen per week het laatste uur van de dag toneel/zang of dans. En niet alleen zoals ik in de vorige column al schreef een met een uitvoering aan het einde van het schooljaar, maar bij elke gelegenheid die zich voordoet gaat er opgetreden worden, de eerste keer zal in November zijn met de “Marseillaise”. Normaliter is de verhouding leraar/leerling in Frankrijk vrij hiërarchisch, de meesters wil is wet en er wordt geen tegen- of inspraak geduld en beperkt de aandacht en lesstof zich vooral tot Frankrijk en zijn geschiedenis. Beatrice daarentegen is erg geïnteresseerd in de wereld om ons heen en naar de gewoontes en gebruiken van andere culturen. Zo ook naar de afkomst en achtergrond van Janna & Mina. Sinterklaas vond ze dan bij uitstek een gelegenheid om eens te onderzoeken hoe ze dat kon verwerken in een les. We gaan nu samen een project doen, ik heb voor alle kinderen uit de klas chocoladeletters meegenomen en zij gaan dan, nadat ik heb uitgelegd wat het feest is en hoe het in zijn werk gaat, lootjes trekken en voor elkaar gedichtjes schrijven. En op pakjesmiddag gaan we die dan voorlezen aan elkaar en de letters uitpakken.

“Hop paardje hop”

De passie groeit en wordt steeds groter......... paardrijden. Om zich geestelijk voor te bereiden, loop Mina het liefst alleen maar in haar paardrijbroek rond. De koffer met toebehoren wordt uitgesopt en de rijlaarzen zorgvuldig gepoetst. Janna is bezig met een inhaalslag, die heeft immers door haar arm een paar maanden achterstand, maar die laat zich niet kennen, ze zal die knol de baas worden, linksom of rechtsom... De les begint om 14.30 maar de dames worden al om 14.00 verwacht om zelf hun “cheval” in orde te maken. Tegenwoordig levert Patrick ze af en komt twee uur later weer terug om ze op te halen. Dat is dan vaak nog te kort, want de les erna zijn er grotere meisjes en die hebben zo mogelijk nog meer aantrekkingskracht op de dames. Nonchalant wordt er rondgehangen en een glimlach geworpen. En natuurlijk zijn zowel Mathieu (de 2 jaar jongere en bijna drie koppen kleinere verloofde van Mina) als zijn grotere broer Axel tevens niet te weerstaan, of ze niet gewoon aan het einde van dag kunnen worden opgehaald, ze moeten immers nog spelen met de heren.

“Mam help...”

Het is een feest te zien hoe ze hun weg vinden, het gemak waarmee contacten worden gelegd zal zeker door hun leerschool op de camping komen. Onbevreesd stappen ze samen op iedereen af, Mina soms iets vlotter en overheersender dan Janna, die bekijkt het nog eens even en trekt dan haar eigen plan. Om daarna vol over Mina heen te gaan. Het verschil wordt steeds groter, ik laat ze bewust zelf afstand nemen en ook weer toenadering tot elkaar zoeken, alleen als ze er echt niet uitkomen spring ik te hulp. De veel gehoorde klacht is terwijl ze mopperend weglopen “Jan/Mien we moeten het zelf oplossen....” Maar met het stijgen van de leeftijd wordt de mate van aanpak ook verfijnder, ik moet echt goed opletten anders word ik zwaar gepiepeld, het grote uitspelen, ook van paps en mams onderling, is nu echt een feit. Afleidingsmanoeuvrekoningin Mina weet hele rookgordijnen op te trekken om zo toch de I-pad mee naar boven te smokkelen, Janna heeft zich bekwaamd in het zonder kauwen snoep eten. Nog steeds kan de laatste volledig opgaan in haar drama. Als ik dan vraag wat er is wordt er onverstaanbaar een uitleg gemompeld, ik versta of begrijp dan niet wat ze zegt en vervolgens hebben we de poppen echt aan het dansen. Ik maak daar tegenwoordig korte metten mee, ik wil en kan daar niet in meegaan, hup naar boven en pas naar beneden als je weer normaal kan praten. Ik krijg dan meestal een allerliefst meisje ervoor terug die volledig voor rede vatbaar is en veel knuffels wil. Waaaa zo klein en nu al zo'n dametje.

“Dierenstapel”

Op mijn verjaardag heb ik dit jaar wel een heel origineel cadeau gekregen; een geit. Na aanvankelijke twijfel of dit wel het juiste huisdier voor ons zou zijn, is Bram inmiddels niet meer weg te denken uit de familie. Mina heeft zich opgeworpen als geitentrainer en inderdaad, we hebben een geit die luistert. Oké af en toe is hij Oost-Indisch doof maar over het algemeen volgt hij ons overal, hij loopt namelijk gewoon los in de tuin en heeft zijn slaaphok met uitlooppark onder de hut van de meisjes. Omdat ook voor hem de winter wel lang kan duren zo alleen, wij zitten immers toch een stuk meer binnen... hebben we een vriend erbij gezocht. Hendrik is een dwerggeitje van 3 ½ maand die volledig onder de hoede van Bram is genomen, nu al zijn de twee onafscheidelijk!! Wat is het toch een feest om al die beesten bij elkaar te zien, inmiddels 3 katten, 1 hond, 4 kippen en 2 geiten die het allemaal uitstekend met elkaar kunnen vinden, Brutus (kat) slaapt in het hok bij de geiten, Linus & Luna (katten) bezoeken de kippen regelmatig en Ollie (hond) rent samen met Henrik & Bram (geiten) de poten onder het lijf vandaan. Daartussen scharrelen wat kippen en 2 heerlijke meisjes, wat een waardevol geschenk is het toch om hier te mogen wonen! De ruimte, de rust, de schoonheid in alle kleine dingen, het maakt ons een gelukkig stel mensen.

Het schrijven van deze column was me weer een genoegen, dank je wel voor het lezen en tot de volgende keer.

Babs Mollema

Zomerhitte”

De zomer loopt op zijn einde, voor zover je van zomerhitte kon spreken dit jaar. Temperaturen boven de 30 graden hebben we helaas nauwelijks waar kunnen nemen, ons campingseizoen was dan ook kort..... Onze gasten werden van de berg afgespoeld, een dagje regen is nog wel te doen, vooruit twee, maar dan ook nog die kou, niet fijn. Ook al leven we hier in een groene long en heeft intensiteit aan diverse tinten een oorzaak, in de zomer willen we toch wel graag gewoon lekker weer, hoeft niet te warm, maar wel zo dat je ontspannen kan genieten, spelen & zwemmen.
Genieten viel er gelukkig toch nog wel genoeg, mijn animatieteam wordt met de dag uitgesprokener, steeds vaker neemt Mina het voortouw in het organiseren van een show; ninja-, mode-, pijl & boog, alle smaken kwamen aan bod. En Janna viert haar Hollandse handelsgeest bot op onze gasten, hele bessenstruiken werden er leeggerist om limonade te maken (en om die vervolgens voor de hoofdprijs te verkopen...) Vorig seizoen heeft ze er al van mogen proeven, haar ervaring kwam dit keer goed uit, een heel plukteam werd ingezet en een flinke voorraad is aangelegd. Zo werden we afgelopen middag getrakteerd op een wel heel gefermenteerd drankje, de dop spoot van de fles, wij hielden de proeverij dan ook voor gezien...

Ook spelen kwam aan bod, het blijft een feest om te zien; op de eerste vakantiedag worden meteen alweer vriendschappen gesloten en door de tijd heen zie ik deze vermeerderen, veranderen van samenstelling en langzaam weer verminderen. Iedereen wordt opgenomen bij aankomst, vaak nog vanuit de auto worden de eerste contacten gelegd en krijgen de ouders de opmerking toch nog even goed naar hun kinderen te kijken, die zijn ze namelijk kwijt voor de komende periode. Hoezo naar een meertje, hoezo een stadje bezoeken, WIJ willen spelen op de camping, WIJ gaan helemaal nergens naartoe... Dit blijft voor mij de definitie van ontspannen vakantievieren, terwijl je kroost veilig speelt en zich vermaakt, kom je zelf ook nog eens aan een boek toe.
Tja en dan zwemmen, dat was toch echt wat minder, iedere dag blonk het bad me tegemoet, helaas vaak van de overkill aan extra regenwater. En ook het meertje is niet met een dagelijkse sessie bezocht, met de doorstroom van vers (lees koud) water heb je toch echt een zonnetje op de rug nodig. Ollie was de enige die zich over haar watervrees heeft gezet, tijdens de keren dat ik alleen of samen met Mina heb geplonsd, was zij steevast van de partij. Janna riep ondertussen bemoedigende woorden vanuit de boot, nog niet met een kleine teen ging ze te water... De enkele mooie dagen hebben we goed benut, die waren namelijk dan ook meteen echt lekker, verder is deze zomer helaas in het water gevallen. Ach op naar een mooi najaar dan maar.

“Najaar”

Een najaar waarin Mina & Janna naar een nieuwe school gaan, op naar nieuwe uitdagingen en prikkels. Want waar ze de afgelopen 5 jaar les hebben gehad op een gecombineerde peuter/kleuter/kind school met gaan ze nu naar een kind/pre-puber school. Ook weer in een verticale klas maar dan nu met oudere kinderen, dit zal ze (hopelijk) een goede stimulans geven om dit jaar wel bij de les te blijven. Met name Mina heeft zich het afgelopen jaar behoorlijk verveeld, maar ja, ze had alles dan ook al (weleens waar zijdelings) gehoord, dus toen ze het nu zelf moest uitvoeren, ging dat met twee vingers in haar neus. Ze heeft het gepresteerd om tijdens de les een boek te lezen wat ze had meegesmokkeld en dan nog steeds in staat zijn het goede antwoord op de vraag te geven..... Janna deed haar huiswerk in maximaal 10 minuten, ze heeft zich de afgelopen schooljaren vooral bekwaamd in de liefste leerling zijn met het meest opgeruimde bureau, een echte modelleerling zoals de juf me vertelde.
Op de nieuwe school krijgen ze ook toneel- en dansles met een echte uitvoering aan het einde van het schooljaar. Met name onze actrice in de dop verheugt zich hierop. Alhoewel de kans bestaat dat haar plek in de schijnwerpers zo wordt opgeëist door haar zus, Janna staat steeds meer en meer haar mannetje en is daarbij niet uit het veld te slaan. Steeds vaker betrap ik haar op het hebben van zelfspot, ze maakt zelfs grapjes over zichzelf, dat is nieuw! Van jongs af aan leert Janna al hoe mee te buigen, samen met deze nieuwe verworvenheid denk ik dat ze op die manier een voorsprong in het leven krijgt. Ooit gaan ze de maatschappij in, ooit zijn ze groot en staan ze op eigen benen, dat ooit komt met rasse schreden dichterbij....

“Nagenieten”

Maar nu zijn ze nog lekker mijn kleine meisjes, mijn heerlijke schatjes die me iedere dag weer verbazen, doen schaterlachen, die het bloed onder mijn nagels kunnen halen en elkaar flink dwars kunnen zitten. Iedere dag is gevuld met bomen klimmen, hutten bouwen, geheime missies, nieuwe vrienden maken & “oude” vrienden uitzwaaien. Van Mina & Janna dan ook een woordje in deze column, “dag Diko, dag Bas, dag Louise, dag Juliët, dag Kevin, dag Tijn en hallo Joris & Maarten”.
Want al gaat de eerste lichting alweer naar school in Nederland deze week, Janna en Mina hebben nog twee hele weken vakantie, twee weken waarin ze iets meer op elkaar zijn aangewezen, nog meer loom armbandjes, kettinkjes, ringen, beestjes en meer van dat alles gaan maken. Want o jee, die rage heeft Pébru ook bereikt, hele stapels elastiekjes vis ik uit het gras op de camping, Janna & Mina houden regelmatig een speurtocht om hun voorraad weer aan te vullen. Nu kunnen ze weer lekker met pappa mee als hij gaat fotograferen, wordt de lego, de petshop en de boekenkast weer herontdekt, nu keert de rust weer een beetje terug voor ze aan de slag gaan met hun nieuwe schooljaar.
Nagenieten doen we ook nog steeds van ons optreden tijdens de wandeling met verhaal naar “Tours de Carbonnière” de resten van middeleeuwse torens hier in Goulles. Vorig jaar werd er al een spektakel georganiseerd ter gelegenheid van de inwijding van het nieuwe wandelpad, dit jaar zouden we een wandeling met een verhaal gaan organiseren. Omdat er toch ook behoorlijk wat Nederlanders op het spektakel waren afkomen, had ik aangeboden het verhaal ook in het Nederlands te vertellen. Maar ja optreden zonder Janna & Mina, dat zou niet gaan lukken, dus ook voor de dames werd er een middeleeuwse jurk gemaakt. De voorpret die we hebben gehad, samen door mamma's kast struinen, samen mijn sieradenkist doorzoeken, samen de outfits uitproberen, wat een feest. En toen was daar het uur U, nou net op die ene bloedhete dag, het zweet stroomde over onze rug, de meisjes konden met moeite op hun benen blijven staan. Ruim twee weken later gingen we op herhaling, dit keer bepakt met flessen water, iets te snoepen voor tijdens het wachten en stevige schoenen tegen het uitglijden. Het werd een groots succes, we hebben in totaal zeker 400 wandelaars mogen begeleiden met ons verhaal. Volgend jaar weer!!

“Het gaat me te snel”

Langzamerhand worden de dames echt groot, ik schreef al eerder over de snelheid waarmee dit gaat, het blijft me verbijsteren. Ik sta erbij, ik kijk ernaar en langzaam slipt het me uit de vingers, nog even en ik ben mamma af..... De woordenschat van de meisjes is zo groot, feilloos weten ze deze op de juiste manier te gebruiken, al diverse malen hebben ze leeftijdsgenootjes op de camping letterlijk met hun mond vol tanden laten staan, ben stiekem wel heel trots op ze. En niet alleen leeftijdsgenootjes, ook paps en mams worden onder tafel gekletst, ahum.
Het blijft toch een dubbele uitdaging die twee werelden waarin ze leven, Frans op school in woord en gebruik en dan Nederlands thuis. Werelden die best een stuk uit elkaar kunnen liggen, de hartelijkheid, de directheid en spontaniteit zoals wij die als Hollanders heel normaal vinden, is voor de Franse bij tijd en wijlen zeer intimiderend. Maar het zijn ook juist deze twee werelden waarmee ze later hun voordeel kunnen doen, immers als je op de hoogte bent van de gebruiken van een land, weet je veel beter je weg te vinden. Als je opgroeit met het besef dat er verschillen zijn, hoop ik dat je meekrijgt dat dit een onderdeel van het leven is. Ook al ben je dan een tweeling, twee van het zelfde, twee samen uit één buik, ook daarbinnen ben je uniek en anders, ook daarbinnen ben je verschillend.

En daarmee sluit ik deze column weer af, wij gaan weer vrolijk door met ons drukke leven op de berg. Wees welkom en misschien tot ziens,

Babs Mollema

Wat een voorjaar hebben we achter de rug, de gasten stroomden binnen vanaf begin Februari, verbouwingen werden eromheen gepland & uitgevoerd, zon, regen maar (gelukkig) geen sneeuw wisselden elkaar in hoog tempo af, gevolgd door een stille meimaand waarin de waterreserves weer goed werden aangevuld….. Alle geplande projecten zijn gelukt, het resultaat is mooier dan verwacht, alle hindernissen die we zijn tegengekomen, zijn met gemak genomen.Lees meer…

Omdat ik toch best vaak de vraag krijg wat ik hier toch doe en of ik me niet eenzaam en alleen voel, een kleine toelichting. Inmiddels wonen we acht jaar op de berg, acht jaar wel en wee, acht jaar samen in een gehucht, samen een bedrijf, samen een gezin. Voor je weggaat kan je niet voorspellen hoe dat gaat worden. Lees meer…

Negen weken… n e g e n weken gevuld met spelen, gevuld met plezier, uitrusten, groeien en heel veel nieuwe gezichten. Het is weer zover, de grote vakantie is aangebroken. Na een voorjaar, wat zeg ik maanden van regen en slecht weer is de eerste vakantiedag strakblauw. Gehoopt heb ik op dit weer, heerlijk voor onze gasten, een prettige afwisseling voor Patrick met de fotocursus, lekker ontspannen genieten van de zomer. Dagen gaan voorbij waarin de dames als gerimpelde ouwe vrouwtjes naar binnen huppelen na uren in het zwembad, onze kampeerders zijn uitgelaten en opgewekt en beleven vakantie zoals die bedoeld is. Lees meer…

Luxe problemen en genieten……….

Eindelijk het is zover. Na 7 jaar behelpen, afzien en schipperen met de datalimiet hebben we nu eindelijk ADSL. Natuurlijk niet met zo’n snelheid als in Nederland, maar al wel twee maal zo vlot als voorheen en niet geheel onbelangrijk, onbeperkt!! Eindelijk kunnen we ook onze gasten WIFI aanbieden, kunnen we eens uitzending gemist kijken met vloeiende beelden en eindelijk kunnen we skypen met opa en oma.

Vooral Mina heeft al snel de vele voordelen van het snelle internet door, “mam kijk even op www…..nl, dan kan ik die kleurplaat/dat spelletje/dat filmpje downloaden”. Ik voel me dan echt een oud gebakje, 6 jaar en nu al helemaal thuis op de computer en het bijbehorende (met wel eens waar gelimiteerd gebruik) internet. Want als ik haar de vrije hand zou geven, komt ze er niet meer achter vandaan, brengt ze haar dagen door achter het scherm met vierkante ogen…….

Janna prefereert nog steeds haar kleur- en tekenboek, als ze maar kan knutselen, knippen, plakken, wat doe je in vredesnaam met al die “werkjes”? Een vriendin gaf ooit een goede tip, fotograferen en dan weggooien. Maar soms is het gewoon te zonde, uit pakpapier heeft ze bijvoorbeeld allemaal (wel 50) hartjes geknipt, die weer opgeplakt in de vorm van een hart met een grote pijl erdoorheen met aan weerszijden, mamma & Janna. Tja gooi dat maar eens in de prul…..

Grote meisjes en verantwoordelijkheden………

…..

Wij zijn alweer bijna aan het einde van onze rustperiode, vanaf Maart gaan we weer vliegend van start. Wel of geen crisis, gelukkig vliegen de aanvragen c.q. boekingen ons nog om de oren. Dat geeft een heel gerust gevoel, het blijft toch spannend ieder jaar, zouden er wel gasten komen? Wij nemen nooit iets voor zeker aan, doen het met de centen die we daadwerkelijk hebben, dit tot soms verbazing van onze meisjes.
We proberen ze de waarde van geld mee te geven, door toch heel duidelijk uit te leggen dat sommige dingen echt niet kunnen en als ze iets heel graag willen hebben ze daar of voor moeten sparen of op hun verlanglijstje moeten zetten. Natuurlijk ontlokt dat bij Mina regelmatig zeer bijdehante opmerkingen uit, zoals; “Ja mam, ik weet het, geen geld, ik ga mijn knuffels wel verkopen…”. Janna heeft daarentegen de wensenlijst al klaar voor als het moment daar is.

En afgelopen December was het dan zover, we gingen shoppen, de portemonnees ging mee en waren aan het einde van de rit natuurlijk leger dan leeg. Ohhh keuzes maken, wat is dat moeilijk, zeker als je zus iets anders kiest dan jij en jouw geld al op is. Terug naar de winkel, de aanschaf retourneren en weer opnieuw de twijfel aangaan met een etablissement vol verleiding. Grote tranen als het anders loopt, maar gelukkig aan het einde van de rit toch twee tevreden meisjes in de auto naast me. Ik probeer niet te zwichten voor de tranen, hou mezelf voor dat teleurstelling ook bij het leven hoort en dat ze er van leren, maar o wat is het moeilijk om standvastig te zijn. Gelukkig werpt het bij mijn dames gelijk z’n vruchten af, ze begrijpen de gemaakte keuzes van zichzelf steeds beter, het bewustwordingsproces ontwikkelt zich steeds meer en ze zijn oprecht blij met hun aankoop.

En dat ze daar dan ook zorgvuldig mee om moeten gaan, heeft onze Ollie ze wel geleerd….. Rondslingerende tasjes, schoenen, lievelingsknuffels, niets is veilig voor een jonge labrador. Knagen zal ze en doet ze dan ook met overgave. Janna’s beertje heeft gerafelde oortjes, Mina’s leeuwtje miste bijna een poot, dus aan de slag. Heerlijk zo’n assistent in de opvoeding, het heeft hier nog nooit zo snel opgeruimd uitgezien. Ook de kleding gaat in de wasmand, de kopjes en borden staan na gebruik in de gootsteen en tijdens de kook- en baksessies wordt er zowaar tussendoor afgewassen. Dat het daarna een minivijver is op het aanrecht, ach een kniesoor die daar op let.

Enthousiasme en verschillen…………..

Het heerlijke, alles overheersende enthousiasme waarmee ze kunnen reageren op iets wat ze leuk vinden, oef dat is echt prachtig. Of het nu een film is die ik voor ze heb opgenomen, de laminaat vloer die pappa in hun kamer legt of iets lekkers wat ik heb gekookt, fantastisch. Natuurlijk voer ik dit met overgave door het op voorhand te introduceren als iets heel bijzonders, met rollende ogen, met in toonhoogte variërende stem en vooral veel expressie kondig ik de verrassing aan. Dan al geniet ik van die spanning op de gezichtjes, die blijde verwachting, die explodeert als het onthult wordt.

Ik hoop zo dat ze dit nog heel lang vast kunnen houden, dat de bijzondere momenten in het leven gezien en gewaardeerd worden. Gelukkig zijn het opmerkzame meisjes die zichzelf bevoorrecht prijzen met het leven dat ze leiden. “Niemand heeft vast zo’n lieve pappa en mamma als wij hebben”. Dank je wel schatjes. En denk nou niet dat het hier het kleine huis op de prairie is, het kan ook echt wel knallen hier, hahaha.

Vanaf de geboorte zag ik al duidelijk verschil tussen de twee, niet alleen qua uiterlijk maar al gelijk ook qua karakter. Steeds meer en meer gaan ze ieder hun eigen kant op, tegenwoordig doen ze ook echt dingen apart. Vorige week zouden ze samen gaan skiën op woensdag. Aangekomen bij het verzamelpunt brak Janna in huilen uit en wilde echt niet mee. De reden waarom varieerde van minuut tot minuut, alles werd er bijgehaald om maar niet mee te hoeven, dus uiteindelijk zat ik terug in de auto met één dochter. Mina was vastbesloten en nam (ook met tranen in de ogen) afscheid van haar zus, wenste haar een fijne dag en ging op pad. Terwijl we terug naar huis reden kwam de scherpzinnige opmerking van de dame naast me “ja mam ze mist me nu wel, maar straks zit ze toch weer te kletsen met alles en iedereen en is ze me gewoon vergeten….” Van je zus moet je het hebben!

’s Avonds was de begroeting echter weer allerhartelijkst en beloofden ze elkaar dat ze volgende keer samen zouden gaan. En zo geschiede, gisteren kwamen ze allebei wildenthousiast terug, ze konden skiën!! Nog een voordeel van hier wonen, binnen een uur sta je op de piste. En dat ze daar dan af en toe even een extra zetje voor in de rus nodig hebben, ik geef het ze graag. Doorzetten is ook iets wat je moet leren, gelukkig hoef ik niet de hele dag toe te kijken hoe ze (in dit geval letterlijk) vallen en weer opstaan. Maar dat is misschien maar beter ook, met mamma in de buurt is de troostende schouder wel heel dichtbij. We gaan het volgende week zien, dan mag ik mee met school als hulpmoeder, niet om zelf op de latten te staan maar om neuzen te poetsen, plassers te begeleiden en kinderen te rapen op de piste………

Plannen en werkzaamheden………..

In een eigen bedrijf houden de werkzaamheden nooit op. Als je thuisblijft bestaat er geen knop waarmee je op de ontspanstand kan en alles even kan laten. Dat lukt alleen als je weggaat, niet naar Nederland want dan zijn de dagen gevuld met (overigens heel gezellige) verplichtingen, maar naar een onbekend terrein met uitdagingen. We hebben ons daarom weer voorgenomen dit jaar om echt op vakantie te gaan. In September hadden we een leuke fotoreis gepland met daaromheen een familievakantie, maar helaas ook hier bestaan er strenge inspecteurs, het mag niet. Dus gaan wij uitwijken naar de herfstvakantie en lekker twee weken onderuit op het strand.

Nu bouwen we weer door aan een nog mooiere studio, door onze laatste aanschaf (een prachtige 7-persoons bus) wordt de groep van de basiscursus 6 personen. En daarmee moeten we ook het één en ander gaan omgooien in ons leslokaal. Maar gelukkig hebben we daar altijd de hulp van onze fantastische meiden bij, onze modellen in de dop staan maar al te graag klaar. Mina heeft altijd zin om op de foto te gaan en komt met prima ideeën, terwijl Janna de andere kant van de camera graag mag ontdekken. Stel je voor, straks willen ze het bedrijf voortzetten, dat zou leuk zijn. Voor ons is het het allerbelangrijkste dat ze iets vinden waar ze ze zich prettig bij voelen, hebben wij immers ook gedaan! Nu zijn er nog wilde plannen van Patrick en Janna om samen een restaurant in Parijs te beginnen, wil Mina hiphop-spion worden (ze kan niet kiezen) maar wie weet wat de toekomst brengt.
Voorlopig nog lekker ver vooruit, we leven hier met de dag en genieten daarvan.

Tot schrijfs of ziens op de berg, een hartelijke franse groet,

Babs Mollema
www.pebru.nl
www.digitalefotografievakantie.nl
www.patrickmollema.com

En P.S. van Mina, Sjors wanneer kom je nou weer, ik mis je zo ?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!

Na een heerlijke, zonnige zomer, het begin van het nieuwe schooljaar. Weer terug naar de Franse vriendjes en vriendinnetjes, gemist met mate, gelukkig was het weer een hartelijk weerzien. Omdat de weken van de zomervakantie bij ons gevuld zijn met heel veel spelen met al onze gasten, zit tijd doorbrengen met de Franse amies er vaak niet in. Ik vind dit zelf heel prettig, door het intensieve contact met den Hollanders en Belgen leren de dames ook goed hoe het er aan toe gaat in het stukje Nederlandse samenleving hier op de berg. Dat dat misschien een wat vertekend beeld geeft omdat alles ontspannen is, er wordt wat meer toegelaten in de vakantiestemming dan gewoon, nemen we maar voor lief. Lees meer…